Regulacje prawne dotyczące świadczenia usług transportu międzynarodowego

Polskie akty prawne, które mówią o warunkach wykonywania umowy przewozu to Kodeks Cywilny i Prawo przewozowe. Najważniejszy akt, który reguluje prawo o międzynarodowym transporcie przewozowym w Europie to Konwencja CMR, która ma pierwszeństwo przed normami prawa krajowego. Nieważne są zatem wszelkie postanowienia umowne zawarte między stronami, które są niezgodne z przepisami Konwencji.

Zastosowanie Konwencji CMR

Europejska Konwencja CMR ma zastosowanie, jeśli miejsce przyjęcia przesyłki i miejsce jej dostawy znajdują się w dwóch różnych państwach. Obowiązuje ona także wtedy, gdy tylko jeden z tych krajów jest stroną Konwencji CMR. Dodatkowo umowa przewozu musi mieć charakter zarobkowy, a więc nie mówimy o przewozie towarów na własny użytek - na przykład w przypadku przeprowadzki do innego kraju i przewozu dóbr osobistych za granicę. Warto podkreślić, że Konwencja CMR obowiązuje także firmy, które mają swoją siedzibę poza terytorium Unii Europejskiej. Załóżmy, że zlecamy przewóz towaru firmie spoza Europy z Polski do Czech. Umowa oraz realizacja transportu musi być zgodna z Konwencją CMR. Konwencja nie ma natomiast zastosowania do przewozów wykonywanych na podstawie międzynarodowych konwencji pocztowych oraz do umowy spedycji. Spedytor musi jednak w wyraźny sposób zobowiązać się do zorganizowania przewozu, inaczej w świetle prawa będzie nie spedytorem, a przewoźnikiem i wówczas Konwencja będzie go obowiązywać - dowiadujemy się u operatora logistycznego LOGIUS.

Forma Konwencji CMR

Konwencja CMR liczy 51 artykułów i w porównaniu do innych aktów prawnych obowiązujących w europie, jest bardzo zwięzła. Nie reguluje zatem na przykład sposobu zawierania umów przewozowych. W Konwencji nie znajdziemy także informacji na temat formy zawierania umów w międzynarodowym transporcie drogowym. Bywa to zatem kwestią sporną, jeśli strony umowy mają siedziby w dwóch różnych krajach. Do prawa którego państwa należy się zastosować? Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego z 2008 roku wskazuje, by strony umowy porozumiały się na ten temat indywidualnie i ustaliły, według przepisów którego kraju rozstrzygane będą ewentualne spory. Jeśli nie zostanie to ustalone w umowie, prawem właściwym będzie prawo państwa, w którym znajduje się miejsce zamieszkania przewoźnika, o ile załadunek lub miejsce dostawy również znajduje się w tymże kraju.